na półmetku wakacji – nasz dom z basenem w chorwacji, dalmackie miasta i miasteczka

Nie lubię doszukiwać się dobrych stron epidemii, zasadniczo uważam, że to działanie na siłę, słabość ludzkiego umysłu, ta skłonność do determinizmu – by szukać planu i głębszego sensu w tym, co zburzyło nasz spokój. Nie lubię i nie doszukuję się generalnie, ale za tę jedną rzecz jestem losowi wdzięczna. Za to, że siedzę teraz na chorwackiej wiosce, w cieniu winogron oplatających pergolę, turkus basenu migocze w południowym słońcu, a za murkiem, wśród figowców i oliwnych drzewek, cykady urządzają nam prywatny koncert. Dziś nasz ostatni dzień na tym odludziu, mąż ma przedpołudnie pracujące, dzieci schowały się przed upałem do bazy w sypialni i jedzą zimne brzoskwinie, pomyślałam więc, wyszedłszy z rześkiej kąpieli, że skrobnę parę słów, wyślę wam małą pocztówkę z wakacji.

Co ma bowiem nasz pobyt na dalmackim zadupiu wspólnego z zarazą to to, że gdyby nie ona, pewnie obralibyśmy inny kierunek. Któryś z tych, których dziś lepiej unikać. Któryś z tych, które preferuje mój mąż, spragniony już nieco północy po kilku wyjazdach na południe, klimatu umiarkowanego zamiast greckich czy włoskich upałów. Najpierw z listy spadła nam Garda i Szwecja, później nasza własna opieszałość oddaliła wizję odpoczynku na Podlasiu. Gdy stało się jasne, że już nic sensownego na wschodnich rubieżach nie znajdziemy, bo fajne miejscówki w Polsce rozeszły się wiosną na pniu, rzuciłam hasło – Chorwacja. Gdzie wynajem ładnego domu to w tym roku tańsza akcja niż w ojczyźnie, chorych na covid niewielu, turystów mniej niż zwykle, a pogoda gwarantowana. I ja sobie myślę teraz, siedząc tu nad tym basenem pięknym, że to był więcej niż dobry pomysł. A kolega małżonek nawet nie pisnął o Podlasiu 😉

Udało mi się bowiem wyhaczyć miejscówkę taką, o jakiej marzyłam – z dala od apartamentowców i nadmorskich promenad, pozbawioną turystycznego gwaru, sielską, wiejską posiadłość, która została naszą bazą wypadową, jednocześnie dając możliwość beztroskiego wylegiwania się w słońcu i kąpieli o dowolnej porze. Ten plan okazał się strzałem w dziesiątkę – przedpołudnia i/lub wieczory w basenie, tylko naszym, własnym, prywatnym, co jest serio cudowną sytuacją. A do tego połowa każdego dnia na wycieczkach, w okolicznych miasteczkach, tyle, by się nie zmęczyć, ale zanurzyć na kilka godzin w boski klimat wąskich, średniowiecznych uliczek, zabytkowych kościołów i twierdz, by skosztować kalmarów i lodów, posiedzieć w marinie, zobaczyć zachód słońca nad morzem.

Ten dom, o który wiele z Was pytało mnie od pierwszego dnia tutaj, znalazłam na airbnb i niniejszym, zgodnie z obietnicą, zostawiam na niego namiary. Spodoba się tym, którzy jak my – nie szukają lokum w popularnych miejscowościach, nie muszą mieć plaży pod nosem, ale chcą mieć ciszę, prywatność i blisko do ciekawych miast czy parków narodowych. Tu w odległości pół godziny – godziny jazdy samochodem znajdziecie: Szybenik i Trogir, Split, Omiś, plaże, wodospady Krka czy rejsy do parku narodowego Kornati. Najmocniejszą stroną tej miejscówki jest piękne podwórze z basenem i kamienna jadalnia pod pergolą, wnętrza nie są jakoś nadmiernie wykwintne, ale wystarczająco komfortowe. Dwie sypialnie, czysta, odnowiona łazienka, dobrze wyposażona (choć nie najnowsza i niespecjalnie urodziwa) kuchnia i nieduży salon z rozkładaną sofą. Dookoła kilka kamiennych, opuszczonych chałup, czworo (dosłownie!) mieszkańców wioski, stado owiec, zielone wzgórza i figowce – dla nas idealnie! 🙂

Jutro ruszamy na małą wyspę, gdzie planujemy już głównie pływać w morzu i kajakiem, leżeć w hamakach i grillować ryby od lokalnego rybaka, zatem już dziś mogę opisać Wam te miejsce w Dalmacji, które udało nam się podczas pobytu odwiedzić.

SZYBENIK

Uroczy, kameralny, spokojny, kilka ulic starego miasta z knajpkami i sklepikami, do tego sieć takich zupełnie wąskich, puściutkich, idealnych, by się w nich zgubić. Właśnie tam, z dala od wszelkiego ruchu, znaleźliśmy małą restaurację, prowadzoną przez starsze małżeństwo, w której jadają głównie mieszkańcy – Konoba Marenda 2. Polecamy zwłaszcza świetny, domowy gulasz! Tuż za rogiem jest też właściwa Konoba Marenda, nie dojrzeliśmy jej idąc w górę ulicy, a podobno jest równie smaczna i tańsza. W Szybeniku jest też piękna katedra niemal tuż nad morzem i forteca z amfiteatrem, z pięknym widokiem na stare miasto i wodę.

TROGIR

W założonym w III wieku p.n.e. przez Greków Trogirze, totalnie czuć ducha historii. Miasto zostało odbudowane we wczesnym średniowieczu, to z tego okresu pochodzi tamtejsza katedra i zwarta sieć wąskich uliczek. Nadmorski bulwar z palmami to nie mój klimat, ale reszta miasta jest cudna. Jedliśmy w nim świetne, chrupiące kalmary na wynos z małego baru POINT Street Food, z którego łatwo przejść do okolicznego parku nad morzem i zjeść z widokiem na jachty. Trogir jest połączony mostem z wyspą Ciovo, na którą podjechaliśmy po spacerze celem plażowania. Byliśmy z Fridą, więc zostały nam tylko odludne kamulce, ale jest tam wiele żwirkowych plaż z pełną infrastrukturą.

SPLIT I OMIŚ

Splitu się bałam, ale podejrzewam, że w tym roku nawet Dubrovnik jest znośny – nie tylko nie było tłumów, było wręcz pustawo. Spodziewałam się natłoku ludzi i jarmarcznego, turystycznego klimatu, a zastałam piękne, stare mury, wieże, bramy, klimatyczny dziedziniec pałacu Dioklecjana i masę urokliwych ulic, rodem z „Gry o Tron”, z której akcenty były oczywiście widoczne na miejscu, bo kręcono tam część scen do serialu.

Ze Splitu jest już rzut beretem do położonego u podnóża monumentalnych skał Omisia. Marina u stóp wielkiej góry robi wrażenie, reszta miasteczka też jest przyjemna, z twierdzą blisko miasta i nieco bardziej oddaloną fortecą. W Omisiu są też plaże, ale niespecjalnie urodziwe, no i naturalnie – nie dla psa kiełbasa 😉

W Splicie polecam lodziarnię Luka ice cream&cakes, nieco na uboczu głównej sieci ulic, ale warto tam podejść dla boskich lawendowych i figowych 😉

PRIMOSTEN I ROGOZNICA

Czyli najbliższe z naszego domu małe, nadmorskie miasteczka, wokół których szukaliśmy dla siebie jakichś plaż – te niestety głównie takie miejskie, tuż przy ulicy, ale mieliśmy tam fajny wieczorny spacer. Podobało nam się zwłaszcza położone na cyplu Primosten z piękną cerkwią na szczycie wzgórza i uroczymi, pustymi uliczkami, gdzie w podwórzach kryją się klimatyczne restauracje. Ostatecznie usiedliśmy na wino i owoce morza w małej knajpce Girica, gdzie dają świetne małe rybki i krewetki. Z Rogoźnicy jednak uciekaliśmy, zastaliśmy tam ruchliwą promenadę pełną kiczowatych suwenirów i oszpecone metalowym ogrodzeniem nabrzeże. Nie wyglądało na to, by głębiej kryło się coś ciekawego, zjedliśmy więc tylko miętowe lody z widokiem na marinę i wróciliśmy, oglądając ognisty zachód słońca nad morzem.

PARK NARODOWY KRKA

Tu mam mieszane uczucia, spodziewałam się, że będzie podobnie jak rok temu we włoskim Cinque Terre – że w upale i w szczycie sezonu trudno będzie delektować się pięknem tego miejsca. No i było, mimo że dojechaliśmy na miejsce sprawnie, niedługo po otwarciu. Początek trasy mieliśmy jeszcze urokliwy, spacer po mostkach nad turkusową, pełną wielkich ryb wodą, bujna zieloność, niczym z jakiejś baśni, co kawałek strumyki i wodospadziki. Ale już gwóźdź programu, czyli wodospad Skradinsky Buk, podziwialiśmy wraz z dziesiątkami innych turystów, z każdą minutą gęstniało coraz bardziej, temperatura rosła i czar ulatniał się. Mimo wszystko cieszę się, że zobaczyłam to miejsce, choć zdecydowanie wolałabym się w nim znaleźć poza sezonem, by mieć siły na dłuższą trasę i w spokoju podziwiać te cuda natury.

Generalnie moje pierwsze wrażenie z pobytu w Chorwacji jest bardzo pozytywne, mieliśmy idealnie zbilansowany tydzień, podzielony między lenistwo w wodzie i piękne, stare miasta, w klimacie, jaki absolutnie uwielbiam. Co odbiera trochę uroku to pewna doza niechlujstwa na trasie, zwłaszcza w wioskach czy na przedmieściach. To trochę taki miks południowej niefrasobliwości, jaką znamy z Grecji czy Włoch ze szczyptą naszego słowiańskiego, postkomunistycznego bezguścia – nieestetyczna szyldoza, typografia rodem z horroru, pustostany, porzucone wraki samochodów, brzoskwiniowe apartmani z kolumienkami i inne koszmarki zostawiają sporą rysę na pełnym uroku krajobrazie. Domyślam się, że to w dużej mierze moje czepialstwo niepoprawnej estetki, ale nie byłabym szczera, twierdząc, że Chorwacja podoba mi się totalnie i bezkrytycznie.

A teraz już spadam się pakować, bo jutro uciekamy promem na małą wysepkę! 😉