z jednej bajki

Pamiętam jak na studiach (a byliśmy wtedy zaangażowaną społecznie młodzieżą akademicką w sztruksowych marynarkach) przyglądaliśmy się z moim obecnym małżonkiem, a wówczas chłopcem, takiej kategorii par: po trzydziestce, lubiący piesze wycieczki i wakacje w Bieszczadach, oboje w identycznych polarach i kurtkach turystycznych. Przyglądaliśmy się ze zdumieniem i ze strachem chyba też trochę. Byli dla nas, przeintelektualizowanych studenciaków, synonimem obciachu w swoich białych adidaskach, tacy schludni i praktyczni w tych niebieskich, wodoodpornych softshellach i czerwonych alpinusach. Te sportowe kurteczki były jak obrączki, tylko lepiej widoczne, już na dużą odległość komunikowały, że mamy do czynienia z małżeństwem, starym i dobrym w dodatku. Takim, w którym nikt już nie ma odrębnego gustu ani własnego zdania, a w którym indywidualne osobowości zlały się w jedno, małżeńskie, jeżdżące co sobotę na góralach JA. Jedyna różnica polega na tym, że on ma wąsy i pierwsze oznaki łysienia plackowatego, a ona pasemka i złote pierścionki.

Dziś, po trzydziestce, po raz pierwszy kupuję mu w ciemno tiszerty i od razu wiem, który zostanie jego ulubionym. Po raz pierwszy też jego zainteresowanie tym, co ma na grzbiecie, jest na tyle duże, że autentycznie się z tych koszulek cieszy. Zdarza mu się wreszcie pójść samemu na zakupy i w dodatku przynosić same takie ciuchy, które mi się podobają. A nasprzeczaliśmy się swoje w przymierzalniach przez te dwanaście lat! Ja dominująca i wszechwiedząca, on uparty i nieustępliwy, nigdy nie pozwalał mi dać się ubrać. Przez wiele lat żyłam w przekonaniu, że robi to złośliwie, tylko po to, żeby zachować ten swój konfekcyjny bastion. Bo przecież niemożliwe, żeby mu się nie podobały zapinane kardigany, chinosy i espadryle! Ja zawsze kobieco i lekko retro – trencze, pensjonarskie botki, sweterki w serek, spódnice z koła. A on taki normals – dżinsy, trampki, bluza, i nie dawał się wystylizować,  mimo moich najszczerszych chęci i przeróżnych zabiegów. Widywałam na ulicy pary, którym zazdrościłam spójnego stylu. Nie smutnej polarowej identyczności, ale takiej wizualnej manifestacji podobnych poglądów i stylu  życia. Nie wiem jak, kiedy dokładnie, ani dlaczego to się stało, ale upodobniliśmy się do siebie. Ja zdziadziałam, on się wylansował i tak chodzimy razem w tych dresach z obniżonym krokiem, w parkach khaki i wielkich szalach, oboje z koczkami na czubku głowy. Uciekaliśmy od identycznych kurtek, żeby skończyć jak te stare małżeństwa, może nie tak schludne i praktyczne, ale jednak z daleka komunikujące jedno, małżeńskie JA. Do naszego zdziadziałego klanu wciągnęliśmy Poleczki, którym zamiast falbanek i kokardek, fundujemy malutkie parki, wielkie szale i koczki na czubku głowy. Mamy też ostatnio nowe, hipsterskie gadżety, każdy trochę inny, ale jednak wizualną klamrą spinające nasze stylówki do wspólnego mianownika. Mimo, że różni, to wszyscy jesteśmy w nich z jednej bajki.

Polkowa familia została plecami kultowej, kanadyjskiej marki Herschel Supply we współpracy ze sklepem, sprzedającym plecaki i akcesoria tej marki – Pan Pablo.

 plecak Polkowskiego – Herschel Little America Mid Grey 16,5 l

plecaczek Zosi – Herschel Survey Kids 4 l

moja torba – Herschel Market Tote XL 20 l

buty Zosi – Kangaroos Invader Kids

(buciki Hani – Zara)