wakacyjna przygoda

Rodzinne wakacje, czy nawet krótsze letnie wycieczki, to nieprzewidywalna skarbnica niezapomnianych zdarzeń, które tworzą katalog letnich wspomnień. Taką wspólną pamięć, pełną historii, anegdot i powiedzonek. Przywoziliśmy je zawsze z wakacji z rodzicami i wspominamy do dzisiaj, wyjąc i chrumkając ze śmiechu. Różne ucieczki przed burzą znad jeziora, kiedy biegło się przez las, pioruny waliły wokoło, a człowiek w swojej kilkuletniej świadomości czuł się, jakby cudem uszedł z życiem. Albo jak gonił nas byk na jakiejś dzikiej suwalskiej drodze. Czy kiedy mój brat zwiał z wrzaskiem po pierwszym spotkaniu ze słoniem w zoo. I jak mnie parę lat później zamknął mnie w wiejskiej wygódce i uciekł. A wygódka to była taka, że po trzydziestu sekundach kończył się w niej tlen, a stężenie mocznika w powietrzu sprawiało, że gały wychodziły z orbit. Tego się nie da zapomnieć.

Wakacje były zawsze czasem, kiedy rodzinny język wzbogacał się o tylko dla nas zrozumiałe, sytuacyjne powiedzonka czy zabawne regionalizmy. Wiele z nich funkcjonuje do dzisiaj i są to teksty dość hermetyczne. Potrafią przetrwać dekady, śmieszą głównie wtajemniczonych, ale za to jak – śmieszą nieprzerwanie, latami, zawsze i wszędzie. Sprawiają, że czujemy się wtedy bardziej zżyci, scementowani wspólnym wspomnieniem, niczym jakaś subkultura. Chyba każda rodzina ma takie teksty. Funkcjonuje u nas tego na pęczki, a nasze dyżurne powiedzenie na różne takie niezapomniane, letnie przeżycia to „wakacyjna przygoda”.  I pewnie nie ma w tym nic śmiesznego dla tych, co nie znają cioci Bożenki. Hasło bowiem zrodziło się, kiedy wiele lat temu ta niewysoka, wesoła kobieta wypłynęła łódką na środek jeziora i o mały włos tam nie została. Zerwał się szkwał, a ta kręciła się w kółko w tej łódce, snując wizje własnej tragicznej śmierci. Kiedy wreszcie w dramatycznych okolicznościach dobiła do brzegu, skwitowała całą akcję z uśmiechem właśnie tymi słowy – że to „taka wakacyjna przygoda” była. Czyli że przez chwilę było strasznie, ale wiadomo, że właśnie przeżyło się coś niezapomnianego. Ucieknie Wam pociąg, wyleje pobliska rzeka, przecieka dach w agroturystyce – to wszystko są wakacyjne przygody. Zdarzenia, do których należy mieć dystans, bo to one najlepiej tworzą rodzinną historię.

Kiedy więc na spływie Radunią, na który zabraliśmy dziewczyny, zapowiadana w wypożyczalni „niewielka kaskada” okazała się spiętrzeniem, z którego wiedziałam, że nie wyjdziemy cało, czułam, że to właśnie jest „taka wakacyjna przygoda”. I choć wpłynęłyśmy z Zośką przerażone z impetem w sam środek spienionego nurtu, a ten zmoczył nas bezlitośnie aż po gacie, czułam, że jak tylko przestaną mi drżeć ręce, będziemy się z tego śmiali. I rzeczywiście – uspokoiliśmy nerwy, osuszyliśmy kajaki, zmieniliśmy gacie i zaczęliśmy przepiękną wyprawę w dół rzeki, czując się momentami jak w jakiejś dzikiej dżungli. Nurt raz po raz spychał nas w szuwary albo blokował między zwalonymi drzewami, wiele razy nie wyrobiłyśmy na zakręcie. Nisko wiszące gałęzie wysmagały nam buzie, ale śmiechu było co niemiara. Nie tylko niezły ubaw, ale też fajne doświadczenie rodzinnej współpracy – wspólnego wiosłowania czy wyciągania się nawzajem z krzaczorów. No i przyroda: łabędzia rodzina mijana na wyciągnięcie ręki, czaple wzbijające się do lotu, rozlewiska i bagna, setki turkusowych ważek, dzika podwodna i nadbrzeżna roślinność, popiskiwania ptaków w drzewach nad nami – prawdziwa magia!

Wkładam ten dzień do katalogu rodzinnych wspomnień, obrazki dziewczyn w kajakach i nadrzeczne krajobrazy zasilą nasz album rodzinny i ponad wszystko – wspólną pamięć. Idę o zakład, że za piętnaście lat będziemy wspominać – pewnie już nie widoki ani przybrzeżny piknik, ale głównie tę „kaskadę”, swoje przerażenie i te mokre gacie.

Wpis powstał we współpracy z producentem ciasteczek Lubisie.