przytulna kontemplacja (i muffinki banoffee)

Chciałabym powiedzieć, że gdy robi się szaro i chłodno, mam ochotę na słodkie, ale ja niestety zawsze mam ochotę na słodkie.

Tyle że mój wewnętrzny stylista podsuwa mi teraz inne smaki. I choć banany nie spadają z drzew w październiku, to smak bananowego ciasta pasuje mi do obecnej aury równie mocno, co jabłecznik. Jesień to czas na brązowe smaki: na przypalony aromat złotego karmelu, orzechowy posmak ciemnych mąk. I na cynamon, dużo cynamonu. Gdy jesień robi się już taka konkretna i deszczowa, to zmienia smak naszych codziennych dań. Wtedy weekendowe pancakes robię orkiszowe, wtedy polewamy je syropem klonowym, a do ciasta na naleśniki i prażonych doń jabłek dodaję cynamonu.  Wówczas odpalamy korzenne kawy i imbirowe herbaty. Miałam ochotę na coś, co pasowałoby do latte z piernikowym syropem, do mojej ciążowej bezkofeinowej, z mleczną pianką oprószoną cynamonem. Przecież nie walnę se w październiku limonkowej tarty, ani ciasta z truskawkową galaretką. W październiku to ja mogę sobie co najwyżej walnąć wilgotne, mięsiste, bananowe muffiny z karmelowym wnętrzem i cynamonem. To smak, który wbija głębiej w fotel, sprawia, że otulasz się mocniej kocem. Ogarnia Cię jesienna błogość, dajesz sobie pozwolenie na to, żeby przestać gnać. Świat ucichł i zwolnił, ustał letni gwar, gdy gaśnie letnie słońce to jakby gasły światła. To znak, że można pójść na przerwę, marnować czas na ubijanie mleka do kawy, pieczenie muffinów, a później nieśpieszną i przytulną ich kontemplację.