gościnność na miarę naszych czasów – idealna deska serów i wino

Podobno mamy to we krwi. Mówi się, że to taki narodowy gen, co tkwi głęboko pod skórą, mimo że czasy dawno się zmieniły. Legendarna polska gościnność – nie złamały jej żadne kryzysy ani wojny, nie wyplenił komunizm, choć tak bardzo starano się pozbawić nas solidarności. „Gość w dom, Bóg w dom” podobno jest wciąż żywe, nawet jeśli nad drzwiami nie wieszamy już krzyży. Zostało to w nas po okresie Sanacji, przeszło kulturową i cywilizacyjną ewolucję, ale podobno zostało. Dziś nikt już nie biesiaduje po dworkach, co nie zmienia faktu, że w większości polskich domów na hasło „goście” gospodarze zaczynają uwijać się i szykować „czym chata bogata”. I choć już nie bije się na tę okoliczność prosiaków, ani nie pędzi do lasu po sarnę, mimo że nikt na wieść o przybyszach nie syci miodów, a potem nie ucztuje się do upadłego przez tydzień, czuję, że część tej mentalności w nas pozostała.

Bo wciąż spotykamy się w domach częściej niż ma to w zwyczaju wiele europejskich nacji. Rzadziej w kawiarniach, restauracjach, choć tak jest wygodniej i nie trzeba zmywać. Zapraszamy do domu, bo przecież wraz z gościem „Bóg w dom”. Bo to okazanie serdeczności, wpuszczenie w krąg najbliższych nam ludzi, zaproszenie do naszego świata. Mam jednak poczucie, że naszemu pokoleniu – temu pracującemu do późna, wciąż goniącemu za sukcesem i coraz to lepszym życiem – nieco ciążą obrazki z dzieciństwa. Wiecie – te wszystkie imieniny z pięcioma sałatkami, jajami w majonezie, galaretą i tortem śmietanowym. Te odwiedziny kuzynostwa rodziców, które świętowało się wystawnym obiadem i jeszcze bardziej szałowym podwieczorkiem. Na jednym biegunie moich wspomnień towarzyskich spotkań są właśnie takie szaleństwa, jak dziadek znoszący do domu kilogramy śledzi na przyjazd rodziny z południa Polski i mama szykująca trzy rodzaje mięsa, bo goście na niedzielny obiad. Na drugim są obrazki zgoła odwrotne – przyjaciele moich rodziców pukający do okna w piątkowe wieczory, wpadający bez zapowiedzi, z butelką wina. Ich posiadówki do późna przy talerzu kanapek, spontaniczne i wesołe. Miewam czasem poczucie, że dziś nie stać nas ani na jedno, ani na drugie. Na wystawne przyjęcia nie mamy siły ani czasu, a niezapowiedziane wizyty jakby trochę wyszły z kanonu rzeczy, które wypada. Dziś wszak trzeba umawiać się tygodnie wcześniej, z kalendarzem w ręku.

Nie przestaje mnie to smucić, że za rzadko miewamy gości. Bo albo brakuje siły, albo wszyscy zajęci. I choć fajnie przy sobocie wyjść ze znajomymi do knajpy, a w niedzielę obudzić się i nie musieć sprzątać, to jednak lubię, kiedy „domowość” się poszerza. Otwiera na krąg szerszy niż tylko my i dzieci. Mam wokół wiele osób, które lubię w tę domowość wpuszczać, sadzać ich na naszej kanapie, robić im herbatę, dolewać wina, częstować ich i karmić. Że nie pieczonym prosiakiem ani pasztetem z królika? Że bez sałatek i jaj w majonezie? Nie mam kompleksów, mam bowiem plan, który można wcielić życie błyskawicznie, zachowując jednocześnie efekt „wow”, czyli

WINO, SERY I SPÓŁKA

Najlepszy sposób, żeby gościć i się nie urobić. Żeby zapraszać, mimo że nie będzie dużo czasu na przygotowania. Żeby spotykać się, choć nie mamy ochoty na siedzenie godzinami w kuchni. O serwowaniu gotowych przekąsek zdarza się sądzić, że to nie wypada, że to pójście na łatwiznę – o ile jestem w stanie zgodzić się z tym stwierdzeniem w odniesieniu do szklanki słonych paluszków, tak tym przypadku już nie. Starannie przygotowana deska serów i dobrze dobrane doń wino, z pewnością nie zostaną źle odebrane, wyglądają bowiem wykwintnie i smakują wybornie. Mam kilka patentów na dodanie takiej desce szlachetności i osobistego wkładu, przy jednoczesnym utrzymaniu jej statusu przekąski łatwej w przygotowaniu.

JAK PRZYGOTOWAĆ DESKĘ SERÓW

Trzeba zacząć od serów – to jasne 🙂 Te warto wybrać najlepszej jakości, stanowią bowiem trzon przedsięwzięcia i to od ich smaku zależy sukces całości. Ja stawiam na sprawdzony smak łagodnych serów pleśniowych Valbon – brie i camembert. Oba, choć nieco różne w smaku, mają to, co najlepsze – kremowe wnętrze i delikatną, aksamitną, białą skórkę. To taka klasyka smaku, która sprawdzi się zawsze i wszędzie, wystarczy zadbać o odpowiednie dodatki. Choć gatunków serów twardych i pleśniowych jest całe mnóstwo, to nie wszystkie mają swoich koneserów ze względu na intensywny smak. Uważam, że na wieczorne spotkania najlepsze są właśnie brie i camembert – są bardzo łagodne i najłatwiej dobrać do nich dodatki, które podkreślą ich smak. Do najpopularniejszych składników deski serów należą:

• pieczywo – chrupiąca bagietka to klasyka gatunku, ja do serów podaję także wytrawne wypieki i słone przekąski takie jak krakersy, wafle, pieczywo chrupkie, ziołowe paluchy grissini
• wędliny – przede wszystkim wykwintne szynki dojrzewające i podsuszane jak hiszpańska serrano, włoskie prosciutto czy wędzona specjalnym dymem szwardzwaldzka, lecz dobrze zagra tu także kiełbasa chorizo
• winogrona – te czerwone wspaniale komponują się serem, odświeżając jego smak
• oliwki – zarówno czarne, jak i zielone, najlepiej zamarynowane w dobrej oliwie, z dodatkiem cytryny, czosnku i pietruszki
• orzechy – najlepiej pasują włoskie, mam na nie swój przepyszny patent – do deski serów podaję orzechy karmelizowane w syropie klonowym. Prażę je najpierw na suchej patelni, a następnie dodaję 2-3 łyżki syropu na 100 g orzechów, smażę przez chwilę, by syrop zredukował się i odstawiam do przestygnięcia – już po chwili przestaną się kleić, a syrop stwardnieje, zamieniając je w chrupiący krokant o głębokim smaku. Pycha!
• zioła – podczas komponowania deski serów warto mieć świeży tymianek i rozmaryn, nie tylko pomogą pięknie ozdobić kompozycję, ale też wspaniale smakują np. na kanapce z brie

JAKIE WINO DO SERÓW?

Zdecydowanie białe. Do delikatnych serów – lekkie w smaku, słomkowe i łagodne. Im ostrzejszy ser, tym bardziej intensywny i wytrawny aromat wina będzie do niego pasował. Czerwone wina teoretycznie także można podać do sera, lecz w ich przypadku trudniej o odpowiedni dobór bukietu – niektóre z nich mogą zdominować smak sera, pozostawiać w ustach ostry, nieprzyjemny posmak. To dlatego do serów pleśniowych poleca się schłodzone, białe odmiany, do miękkiego camembert i brie – najlepiej chardonnay, to z Europy lub Nowego Świata. Jeśli już czerwone, to młody merlot lub pinot noir.

MINI-KANAPECZKI Z SERAMI BRIE I CAMEMBERT

W zależności od konwencji, jaką obierzemy na spotkanie przy serze i winie, można dostarczyć gościom składników do samodzielnego komponowania drobnych kanapek lub przygotować je wcześniej samemu. Do takich przekąsek będą pasowały wszystkie, wymienione wcześniej gatunki pieczywa i elementy deski serowej. Można je skomponować na kromkach bagietki, waflach, krakersach lub krążkach wykrawanych z miękkiego chleba. Na wierzch pasować będą wędliny, oliwki, winogrona, karmelizowane orzechu, jak również:

• hummus, tapenada, pesto – do posmarowania pieczywa czy krakersów
• suszone i świeże pomidory, rukola
• karmelizowana balsamiczna cebula – mój ulubiony dodatek i tajny składnik pysznych przekąsek z serami pleśniowymi, jej słodko – kwaśny, wykwintny smak idealnie komponuje się z camembertem i brie. Przepis jest banalnie prosty: pół kilograma czerwonej cebuli należy pokroić w bardzo cienkie plasterki, a następnie zeszklić na 2 łyżkach oliwy. Kiedy cebulowe krążki wyraźnie zmiękną, należy posypać je czterema łyżkami brązowego cukru, karmelizować jakieś dziesięć minut, a następnie polać octem balsamicznym – dodaję jakieś 4-5 łyżek (na tym etapie można dodać jeszcze odrobinę świeżych ziół – tymianku lub rozmarynu ). Tę miksturę trzeba dusić na małym ogniu jakieś 15-20 minut, od czasu do czasu mieszając i podlewając odrobiną wody, jeśli zaczyna za bardzo gęstnieć i przywierać do patelni. Z tej ilości powstaje spory słoik balsamicznej cebulki, resztki można przechowywać w lodówce i używać do kanapek z serami i słoną wędliną lub jako dodatek do mięs. Wspaniała rzecz!

Gośćcie, zapraszajcie i spotykajcie się! Życzę Wam mnóstwa pysznych, wesołych wieczorów przy serze i winie!

…

Partnerem wpisu jest marka Valbon.