domowe lody na patyku (malinowe na mleku kokosowym)

Już od tygodnia jest u nas dziwnie cicho. Niby ósmy dzień leci, a ja nadal nie przyzwyczaiłam się do porządku w przedpokoju i dźwięku jednego tylko głosu za ścianą. Do lekkości jednego ciałka uwalonego na mnie, kiedy wyciągnę nogi na leżaku czy sofie. Zawsze były dwa, a większe już z tych odbierających oddech po skoku na matkę.

A gdy idziemy, tylko jedną rękę mam zajętą, druga jest pusta. Jak jej pokój, krzesło przy kuchennym stole, jak jej miejsce w samochodzie.

Nie, nie tęsknię jak psychiczna. Nie wylewam łez, nie rwę włosów z głowy. Tak, chciałabym już ją zobaczyć, usłyszeć na dłużej niż pięć minut dziennie. Uściskać, głaskać, powąchać – oj, bardzo. Mocniej jednak cieszę się, że jest dobrze, że świetnie się bawi, że miałam rację – ona naprawdę bardzo dojrzała. I choć wiem, że przez wiele lat jeszcze będzie mnie potrzebować, to po raz pierwszy tak pięknie ogarnia rozłąkę, że czuję to wyraźnie, jak odrywa się od bazy-matki i zaczyna żyć własnym życiem. Krąży po własnej orbicie.

Ale nie rwę włosów i nie wylewam łez. Przyzwyczajam się. Czuję, że moje macierzyństwo wchodzi właśnie w kolejną fazę i trochę nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. Pierwszy rzut tego zdziwienia nadszedł tej wiosny, kiedy mi się z puciatej trzylatki w kilka tygodni jakieś smukłe dziewczę wyłoniło. I wiecie co? Może jestem głupia, ale odchorowałam to dość mocno, po cichu, gdzieś w środku. To był tak intensywny skok rozwojowy, że czułam się, jakby mi ktoś moją małą dziewczynkę podmienił. Co dzień to inna mina, wymowa, stanowczo za dużo trudnych wyrazów na raz. Z ciuchów wyrastała niemalże w oczach, a ja patrzyłam na te przykrótkie spodnie i czułam, jakby coś się skończyło bezpowrotnie. Że nie mam już żadnych małych dzieci.

To jest taki moment, gdy z jednej strony czuję, że jeszcze dzięki temu dam czadu, a z drugiej – smutek jakiś i melancholia chwilowo odbierają mi rozum. Głowa mówi – ciesz się, dziewczyno, masz na dwutygodniowym obozie dziewięciolatkę samodzielną, która nawet pamięta o kremie z filtrem i obcinaniu paznokci. Masz czterolatkę, która panie z przedszkola kocha czasem mocniej od Ciebie i nie chce wracać do domu. Żadnych dzidziusiów, pieluszek, butelek. Jeszcześ nie stara, a wolności coraz więcej.

A sercu jakoś dziwnie z jednym dzieckiem na stanie. Z tym pustym pokojem i córką, co krąży po własnej orbicie kaszubskich lasów. Włącza się jakaś taka tęsknota z gatunku „jak ten czas szybko leci”. Duma przeplata się z niepokojem, gdy matka traci status bazy. Niby wiem, że do nastoletnich szaleństw jeszcze daleko, ale już szukam sobie celu, żeby mnie pusty dom z partyzanta któregoś dnia nie zaskoczył.

Kiedy już nawet ten jeden głos brzmiał będzie na innej orbicie.

leżak – Curver

Domowe lody kokosowo-malinowe

Składniki:

(na około 7-8 takich lizaków, ja miałam tylko pięć foremek, więc resztę wypiliśmy jako koktajl)

• 1 puszka (400 g) mleka kokosowego +
• śmietanka z drugiej puszki (lub 3-4 łyżeczki musu kokosowego, rozrobionego z odrobiną wody)
• ok. 30 dkg malin
• dowolny słodzik (dodałam 2 łyżeczki syropu z agawy)

Przygotowanie:

• maliny zmiksować na pulpę
• w naczyniu wymieszać dokładnie 1 całą puszkę mleka kokosowego ze śmietanką z drugiej (ten gęsty, biały krem, jaki jest na wierzchu mleka po otwarciu niewstrząśniętej puszki) i syropem z agawy (lub innym słodzidłem)
• w wersji szybkiej połączyć mus malinowy z posłodzonym mlekiem kokosowym i przelać do foremek
• jeśli chcecie uzyskać efekt ombre – lizaki lodowe w różnych odcieniach, wówczas należy odmierzać porcje mleka (u mnie ok. 1/4 – 1/3 szklanki) i oddzielnie łączyć je z porcjami malin (od 1 do 3-4 łyżek na porcję mleka)
• lody będą gotowe po kilku godzinach w zamrażalniku (ok.5-6)

Jeśli to nie Wasze smaki, polecam przejrzenie innych moich przepisów na lody – trochę tego naprodukowałam przez lata 😉 Polecam zwłaszcza te z mrożonych brzoskwiń i waniliowe!