nagroda za wszystko

Jest tak, jak się obawiałam. Mam mało czasu na to, co lubię. Nie starcza mi siebie dla siebie.

Zdjęcia robię w pięć minut, tyle mam czasu, żeby obfocić mieszkanie czy dzieci zanim jedno się rozryczy, a drugie wejdzie w kadr/poprosi o kanapkę z dżemem. Na maile i komentarze odpisuję w nocy, ostatnio do drugiej, czasem podczas rannego długiego karmienia, jedną ręką. Na biurku leżą już dwa nieprzeczytane numery „WO”, dziś dojdzie trzeci. Wszystko robię błyskawicznie, w pośpiechu, gazem, jestem mistrzynią domowej logistyki, a to i tak za mało. Czasu starcza tylko na bieżące ogarnianie życia. Trwonię go na przydługie przygotowania do wyjścia, na zakładanie kombinezonów, rękawiczek, czapeczek, bucików i kocyków. Cenne godziny idą na sprzątanie, gotowanie, przewijanie niemowlaka i dziesiątki innych, syzyfowych, odmóżdżających, nierozwijających czynności. Brakuje go na wypoczynek, na bloga, na zadbanie o siebie, na innych ludzi. Moje potrzeby nigdy nie były na tak odległym planie. Z tego pośpiechu tęsknię za własnym mężem. Czasem czuję się jak taka baba z dziećmi, wózkara taka.  Z wózkiem, pięciolatką i siatami przez szare osiedle, by potem wtarabanić się z tym wszystkim na trzecie piętro bez użycia windy. Tego się obawiałam.
Tak było w moich ciążowych czarnych wizjach. Te nie zakładały jednak, że można od tego nie dostać depresji. Nie było w nich bowiem TAKIEGO dziecka. Nie mieściło mi się w głowie, że mogę urodzić takiego pluszowego misia. Przy całej mojej gigantycznej miłości do Zośki – ona jest osobnikiem trudnym, egzemplarzem specyficznym, który dał nam nieźle w kość. Nie mogłam więc przypuszczać, że kolejna nasza córka będzie takim cudem słodkim i nieskomplikowanym. Nasz początkowy nieogar (który i tak był niczym przy chaosie pierwszych tygodni z Zofią) już dawno minął. Hanula dziś stęka tylko gdy śpiąca i głodna, poza tym ciekawie i radośnie obserwując świat z leżaczka lub podłogi, ciesząc się z wszystkiego, uśmiechając do każdego. Bije od niej łagodność i spokój. Uwielbia pieszczoty, mruczy jak kotek niemal, gdy się ją głaska, uspokaja się, czując ciepło i dotyk. Jest grubiutka i mięciutka. Jej bezzębny uśmiech rozmiękcza mi serce. Dziś w nocy przespała ciurkiem osiem godzin. Jest nagrodą za wszystko.
Na zdjęciach Hanul leży na grubej, miękkiej macie, ręcznie uszytej przez kooperatywę Pacz i Moi Mili. Jest cudownie pastelowa, dwustronna, wypełniona grubą ociepliną, dzięki czemu bez obaw kładę młodą na chłodnej podłodze. Nie jestem fanką nadużywania nadmiernie kolorowych, przestymulowujących mat, zwanych edukacyjnymi. Dostaję od nich oczopląsu, co dopiero dwumiesięczniak. Póki co edukuję ją butelką wody, która bąbluje, znikając mi w ustach, zapachem skórki pomarańczowej, tańcem w czapce z pomponem, rzadziej pluszakiem czy grzechotką. Jak będzie starsza, nie wykluczam, że czasem użyjemy jakiegoś dzwoniąco-szeleszczącego wyrobu. Ta pastelowa będzie z nami wtedy jeździć na wycieczki i pikniki, idealna będzie na czerwcową drzemkę w cieniu jabłonek na wsi. Jest też zaprojektowana, by pasować jako podłoga do tipi.
mata – Moi mili
grzechotka na kółeczku – Scandikids

Co o tym myślisz? Zobacz komentarze lub dodaj własny komentarz

  • Reply aldia arcadia 10 stycznia 2015 at 10:17

    Jest słodka ogromnie :))) Zazdraszczam :)) Ucałuj ją ode mnie 🙂

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:56

      dzięki, ucałuję, pewnie ze sto razy!

  • Reply Karo dekor 10 stycznia 2015 at 10:18

    Słodka jest 🙂

  • Reply Panna Kropka 10 stycznia 2015 at 10:54

    Pięknie 🙂 nie łatwo ale za to jaka nagroda 🙂 Hanie to chyba już tak mają- moja skończyła 4miesiące i nic tylko całować! Pozdrawiam

  • Reply rose and vanilla 10 stycznia 2015 at 11:07

    Prześliczny pączuś 🙂 Ja mam 9-miesięczną córeczkę i ostatni rok był dla mnie prawdziwym sprawdzianem życia. Kornelka to żywe srebro, wszędzie jej pełno, nawet nie wiesz jak się cieszę, że zaczęła się sama przemieszczać, bo pierwsze miesiące z taką wiercipiętą i marudą były na prawdę ciężkie 🙂 Tylko w nocy wciąż nie śpi, ale do tego stanu rzeczy po prostu już się przyzwyczaiłam. I mimo tych wszystkich trudów nie żałuję niczego, nie zmieniłabym niczego, bo kocham tej jej charakterek (choć nie wiem czy przeżyję, drugi taki egzemplarz ;))

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:53

      coś mi z opisu ta Twoja Kornelka małą Zośkę przypomina…też się uspokoiła, jak zaczęła się przemieszczać, choć do dziś niezła z niej maruda i buntownik. Nasz drugi egzemplarz jak widzisz zupełnie inny, podobno większość tak 🙂

    • Reply pinky_deer 21 stycznia 2015 at 12:35

      jak zwykle czytam po 5 postów na raz, a i skomentowało by się to i owo, ale szybciej w myślach to zrobię niż z Lilką na kolanach.
      Nasz drugi przychówek też jakby lepszy i spokojniejszy, bardziej optymistyczny, mniej problemowy, ale może to nasze większe doświadczenie? Moja Miśka to jak Twoja Zośka – osobnik skrajny, upary, dyskutujący ale co najgorsze, nic-nie-jedzący 🙁 kolor skóry ma niebieski. Trzeba było mi nazwać je Hania, to teraz mielibyśmy luzik 🙂 a trzeci raz już chyba się nie podejmę wyzwania 😛
      U nas ferie, więc jak zwykle kaszle i katary i jesteśmy sobie w domu happy three friends.

  • Reply Aga 10 stycznia 2015 at 11:45

    Takie właśnie są Hanie 🙂 Moja też była takim cudem spokojniutkim i dużo śpiącym, oczywiście nadal jest cudem ale teraz 7 letnim pyskującym, ale i tak ją kocham jak nie wiem co 😉

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:55

      o, to już trzecia anielica Hanna, bo zaraz uwierzę, że to magia imienia 🙂

  • Reply Agnieszka K. 10 stycznia 2015 at 12:06

    Świetnie się Ciebie czyta!

  • Reply Anonymous 10 stycznia 2015 at 12:17

    Codziennie obiecuje sobie że nie wchodze i nie patrze już na żadne nowe blogi bo to zabiera za dużo czasu. No ale nie mogę, czytam Panią od tygodnia chyba no i wiem że nie przestanę! Cudownie że los dał takie grzeczne dziecko, wielki skarb 🙂

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:49

      heh, zapraszam, zostań 🙂

  • Reply Anonymous 10 stycznia 2015 at 12:47

    Piękne poduchy, skąd to?

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:51

      ta w kwiaty to handmade – uszyta ze starego materiału, wykopanego na allegro 🙂 a ta jasnoróżowa z H&M Home, sprzed niemal roku, więc już pewnie nie do dostania 🙁

  • Reply Anonymous 10 stycznia 2015 at 13:05

    Slodziak. Ja mam tylko jedno i czasu brakuje na siebie. Jak jest troszeczje to poprostu padam na twarz.

  • Reply . MartynaG.pl 10 stycznia 2015 at 13:32

    Tak – dla siebie przy dziecku jest bardzo mało czasu – ale ja go sobie jakoś tam organizuję – przynajmniej na czas dla bloga 🙂
    Widzę u Ciebie przepiękną lalę jeszcze…. A ona skąd?

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:49

      ze Scandiloft – chciałam podlinkować, ale już jej nie było w sklepie. widziałam jakieś info, chyba na fb, że będzie ostatnia dostawa – dowiedz się, co i jak.

  • Reply karmelowa 10 stycznia 2015 at 13:33

    Oj takie nieproblemowe dziecko to istny skarb 😉 Mogę się tylko domyślać bo my z naszą Werą też mieliśmy sajgon ;/
    Pozdrawiam cieplutko!

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:48

      to drugą trzeba machnąć 🙂

  • Reply Gosia Skrajna 10 stycznia 2015 at 15:13

    Ja się śmieje, że kiedy w końcu znalazłam swoją pasję, przestrzeń tylko dla siebie, to teraz odkąd jest Hanka…nie mam na nią zbyt dużo czasu…
    prawdziwe życie z dwójką dzieci to niezły hardcore…ja łapie te momenty jak młoda idzie na drzemkę (tak jak dziś 🙂
    albo w nocy…a zdjęcia robię przy jej pomocy, ona ma swój aparat, a Ja swój 🙂 dzięki temu udaje mi się coś wykadrowac bez jej słodkiego łebka w tle :))

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:47

      no właśnie, u mnie to samo 🙂

  • Reply Sylwia Stangierska 10 stycznia 2015 at 15:17

    Magazyn WO co to takiego?

    • Reply Polka Dot 10 stycznia 2015 at 16:50

      Wysokie Obcasy – sobotni dodatek do Wyborczej.

  • Reply Kinga Wójcik 10 stycznia 2015 at 16:07

    Tak podobno jest ze jak pierwsze dziecko było urwiskiem to drugie jest spokojne. Mój Artur był małym aniolkiem, teraz się boje jakim małym lobuziakiem może okazać się córka; )

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:45

      znam takie – odwrotne właśnie – przypadki. ale może niekoniecznie, może akurat dwa anioły urodzisz? trzymam kciuki!

  • Reply Anonymous 10 stycznia 2015 at 17:33

    Jesteś niesamowita i cudowna i taka bardzo autentyczna we wszystkim co piszesz i robisz. Myślę że wiele mam przeżywa podobne rozterki ale nie chcą się do tego przyznać, Ty nic nie udajesz. Tak właśnie wygląda życie z dwójką dzieci, ale pocieszę Cię, to kiedyś minie. Jestem mamą dwójki dzieci, 8 lat i 6 lat, więc to co piszesz mam już za sobą, ale też jak urodziłam syna, a córka miała 2,5 roku to było dokładnie tak samo. Jesteś super babką trzymaj tak dalej, niektóre sprawy i niektórych ludzi sobie olej, a jak rodzina czasem na obiad dostanie frytki z torebki to też przeżyje. Trzymam za ciebie kciuki!!!

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:44

      heh, dziękuję! rzeczywiście muszę czasem zarzucić im jakieś frytki, bo za bardzo się staram:) mam świadomość, że będzie coraz lepiej, więc nie mam jakiegoś wielkiego doła, czasem się posmucę trochę, ale rzeczywiście Hanka ze swoją łagodnością i pogodą na buzi wynagradza te frustracje.

  • Reply Kitty 10 stycznia 2015 at 19:00

    Pięknie napisane!

  • Reply AgaTaKa 10 stycznia 2015 at 20:45

    U mnie było dokładnie tak samo. 8 lat temu przyszło na świat dzieko nr 1 SYN- przypadek trudny i specyficzny.
    Odstęp 2 lata dzieko nr 2- córcia oaza spokoju i cudowności. Pierworodny to wyzwanie, córcia Anioł – nagroda i tak jest do dziś;)

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:42

      gdyby mi ktoś to wcześniej powiedział, też bym nie zwlekała 4 lata z drugą ciążą 🙂 jest sprawiedliwość na tym świecie jednak!

  • Reply onawielepiej ! 10 stycznia 2015 at 23:30

    taka nagroda wynagradza wszystko 😉 piekna 😉

  • Reply acalmliving 11 stycznia 2015 at 01:01

    8 godzin ciurkiem??? ZAZDROSZCZĘ. Ja od porodu, który odbył się 2,5 roku temu nie przespałam tyle. Do tej pory mała budzi się na małą flaszeczkę w nocy. Mam nadzieję ,że kiedyś nadejdzie taka noc ,że nie będę szła jak zombie na pół przytomna robić „mlećko” dla córuni.

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:41

      ja też jestem w szoku, kiedy Zosia była mała zazdrościłam znajomym ich cudownie śpiących dzieci. Ona do dziś czasem w nocy budzi się i do nas przychodzi, rano pobudki ma o 6-7, więc my też nieprzyzwyczajeni to takich luksusów, nadziwić się nie mogę 🙂

  • Reply Dessideria Life 11 stycznia 2015 at 09:11

    8 godzin przespać przy takim malutkim brzdącu to rzeczywiście bardzo fajna sprawa 🙂 najlepsza nagroda 🙂
    Oby więcej takich nocy!

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:39

      niesamowita ona jest! nie sądziłam, że to możliwe, śpi jak stara, po 6 godzin minimum, wczoraj na przykład siedem, 23-6 rano. cuda jakieś 🙂

  • Reply C armen 11 stycznia 2015 at 13:49

    Słodziutka i faktycznie świetna nagroda za wszystko 🙂

  • Reply Agafia 11 stycznia 2015 at 15:05

    Rozczulił mnie Twój tekst. Lubię Cię z wielu powodów, a między innymi za to jaką jesteś mamą i jak pięknie piszesz o swojej miłości do córek.

  • Reply Asia(myhomeandheart) 11 stycznia 2015 at 22:33

    Uwielbiam patrzeć na takiego kochanego szkraba małego. Już zapomniałam kiedy moje dzieci takie były, A wiesz że coś w tym jest że może drugie dziecko mniej daje w kość. Mój starszy syn też raczej do łatwych nie należał, za to młodsza po narodzinach głównie spała i jadła i była bezproblemowa. Ściskam Was !

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:38

      dziwne to jest, że człowiek tak szybko zapomina ten okres niemowlęcy. ja też mam teraz co chwilę jakieś olśnienia – że faktycznie z Zośką coś było podobnie, a już zapomniałam.

  • Reply Anonymous 13 stycznia 2015 at 13:43

    Ostatnio trafiłam na Twojego bloga i tak podczytuje od czasu do czasu,bo temat „dzieciowy” jest mi teraz najbliższym z tematów…. Nie do uwierzenia, jeszcze 2 lata temu na dzieci mogłam patrzeć tylko z dala, broń Boże, żeby mnie ktoś nimi nie obdarował do popilnowania :-))) A teraz … oszalałam na punkcie Małej Istotki do tego stopnia, że szperam w sieci z blogami o dzieciach, bo czuję taka potrzebe :-))))
    A ja tez mam Hanię – pierwsze Dzieciątko – i chyba wszystkie Hanie tak mają – jest przesłodka, grzeczna, rozkoszna, rozbrajająca :-)))) A Zofia to królowa – nie dziw się, że kapryśna czasami :-)))) Życzę zdrówka i cierpliwości!!! Pozdrawiam serdecznie – Monika mama Hani

    • Reply Polka Dot 13 stycznia 2015 at 23:36

      Mamo Hani, o ja durna! gdybym wiedziała, że to imię ma taką moc, wybrałabym je już dla pierwszej córki 🙂 Pozdrowienia dla Was, dziewczyny!

  • Reply Anonymous 21 stycznia 2015 at 10:27

    No w koncu! W koncu trafilam na bloga z rowiesniczka mojej corki, malo tego, TAKIEGO bloga. I pieknie tu i smacznie i smieszno…witam i zostaje na dluzej 🙂 To pisalam ja – Doris, jedna reka, a druga karmiac ssaka;)

  • Leave a Reply

    Serwus!

    Mrs Polka Dot

    JESTEM AGNIESZKA

    Jestem niepoprawną estetką ze słabością do pięknych przedmiotów i niestrudzoną kuchenną eksperymentatorką. Celebruję codzienność, cieszę się z małych rzeczy, dużo gadam, często się wzruszam. Uwielbiam fotografować, pisać i wymądrzać się, od ośmiu lat zajmuję się tym zawodowo.

    mój sklep

    Najnowsze posty

    przepisy