coś potężnego

Dziewczynki,

córki Wy moje, gwiazdy najjaśniejsze, rozwrzeszczane bestie, marudy i stękajła, cudaki najsłodsze, mamine kurczaczki, upierdliwe gagatki Wy dwa. Dziś Wasze święto, śpicie już (choć w zasadzie to dopiero), a mama, zamiast odsypiać poprzednią noc, zaczętą zbyt późno z powodu nocnego wyrobu domowej nutelli i naleśników, pakowania prezentów i wieszania girland, skończoną za wcześnie z powodu Waszej pobudki o szóstej, pije wino i kmini. Dajecie w kość czasami, miewam dosyć, kiedy tak siedzę zmęczona po wieczornej orce i nie mam siły kiwnąć palcem. Zastanawiam się, skąd jeszcze bierze się ta energia, żeby robić Wam niespodzianki, skąd we mnie taka frajda dzika z tych naleśników i wręczania wymarzonych klocków, wykraczająca mocno nawet poza moją zwyczajową radochę z przygotowywania niespodzianek i czynienia ludziom przyjemności. I myślę tak sobie, siedząc (wreszcie) w ciszy i sącząc to wino (co to je nota bene na dzień dziecka od własnej mamy dostałam 😉 ), że to wdzięczność jest.

Dziękuję Wam, dziewczyny, za wszystko, czego bez Was bym nie dostrzegła. Za zachłystywanie się wiatrem, skakanie na trampolinie, przytulanie się do mrówek, za znajdowanie kształtów w chmurach. Za czterolistne koniczyny, kałuże i ukryte w trawie ślimaki. Za ufność, prostolinijność i czystość, jaką tylko dzieci mają.

Za to, jak cieszycie się na mój widok, za tę radość poranków, powrotów i powitań.

Za to, że życie stało się takie wesołe. Że śmieję się przy Was więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Z tego, jak mówisz „dobjanoć” kasjerkom, gdy wychodzimy ze sklepu, Haniu. I jak wołasz „babciu, babciu, dzieee tyy jeeeśteś?!”, a potem pędzisz przez korytarz na swoich krótkich nóżkach, kiwając się na boki. I za to, jak rapujesz, rymujesz i wymyślasz bzdury, Zosiaku. Jak zaczynasz czaić językowe retrosmaczki i mówisz mi, że mam fajną odzież i galanterię, rycząc przy tym zaraźliwie.

Za Wasze ciepłe rączki, pachnące poliki, spokojne oddechy, gładkie ciałka.

Dziękuję za wszystko, czego się o sobie dowiedziałam. O własnej granicy bólu i minimum snu potrzebnym do egzystencji. O możliwościach rozciągania poziomu tolerancji na hałas, ryk, zawodzenie, chaos i bałagan. O wewnętrznych pokładach cierpliwości i dobrze ukrytego spokoju. O tym, że potrafię działać sprawnie i myśleć trzeźwo, kiedy chorujecie, kaleczycie sobie kolana, jesteście w pobliżu groźnego psa czy wkurzonej osy. I że można kogoś tak kochać, nie sądziłam, naprawdę, że to może być coś tak potężnego.

Za pytania, które zmuszają mnie do myślenia, definiowania zjawisk i porządkowania rzeczywistości.

Za obserwowanie pięknego siostrzeństwa, cudownej więzi, która się zawiązuje nad tymi wszystkimi zagryzdanymi obrazkami, wyrywanymi lalkami, psutymi budowlami z klocków. Za doświadczanie tej słabości, jaką macie do siebie nawzajem, tych Waszych szerokich uśmiechów, jakimi obdarzacie się podczas powrotów do domu. Za wszystkie te momenty, kiedy zdaję sobie sprawę, że powołałam Was na ten świat i że jesteście obie moje. I za spokój, który czuję, kiedy pomyślę, że będziecie razem, gdy mnie już nie będzie.

Za tę przygodę, jaką jest bycie mamą. Za Wasze dzieciństwo, za tę naszą codzienność – dziękuję.

2

3

24

5

6

8

10

11

12

9

13

14

15

16

17

 

19

20

23

 sukienki dziewczyn – H&M

sandały: Zosia – H&M, Hania – Zara

Co o tym myślisz? Zobacz komentarze lub dodaj własny komentarz

  • Reply iwonajen 2 czerwca 2016 at 10:00

    No i się poryczałam… 🙂

    – mama trzech dziewczynek

  • Reply Ania 2 czerwca 2016 at 10:15

    I jak tu się nie wzruszać będąc rodzicem, przepiękna rzeczywiśtość

  • Reply GosiaSkrajna 2 czerwca 2016 at 10:19

    Pięknie napisana Aguś..wzruszyłam się :)…takie to nasze macierzyństwo..ehhh

  • Reply Kasia 2 czerwca 2016 at 10:23

    Jesteś cudowną mamą… ciarki przeszły i łezka się zakręciła….też kiedyś chciałbym doświadczyć radości macierzyństwa….

  • Reply Jola K 2 czerwca 2016 at 10:30

    Się pobeczałam????cudo!

  • Reply Okruszkimojedwa 2 czerwca 2016 at 11:06

    Przepięknie napisane, moje wzruszenie nie minie chyba przez kilka kolejnych dni… Tak pięknie i trafnie potrafisz pisać o uczuciach i emocjach, które nam wszystkim mamom są tak bliskie i znane. Ach….. Polko…zazdroszczę, chylę czoła i po prostu dziękuje …. ????

  • Reply Matka bez tabu 2 czerwca 2016 at 13:02

    Bez względu na to, ile by trzeba .. tej siły, wytrwałości, mocy to zawsze, i wszędzie wszystko z miłości …
    piękne zdjęcia!

  • Reply Ania K 2 czerwca 2016 at 14:04

    Pięknie napisane. I coś w tym jest, że to jest taka miłość, której nie jesteś w stanie opisać, która nas przepełnia coraz bardziej z każdym uśmiechem i smutkiem naszych maluchów. Coś potężnego ????????

  • Reply Mimi 2 czerwca 2016 at 14:45

    Kolejny wzruszający post. Uwielbiam je z niecierpliwością czekam na kolejny i kolejne zdjęcia.

  • Reply asia 2 czerwca 2016 at 19:32

    Piękne! Wysłałam link wszystkim znanym mi rodzicom! Pięknie władasz słowem….!!!!!

  • Reply salusiowo 2 czerwca 2016 at 20:28

    Cudowne dziewczyny!!

  • Reply Marta 2 czerwca 2016 at 22:01

    Fajnie napisane. Ile jest różnicy wieku między dziewczynami?
    Widać już fajna więź między nimi

  • Reply Greta 2 czerwca 2016 at 23:11

    Piękny i wzruszający wpis kochana ????

    Stała czytelniczka z sąsiedniej dzielnicy Ujeściska ????

  • Reply marta1981marta 3 czerwca 2016 at 11:20

    fajnie, ze mogę powiedzieć, że też mam takie dwie 🙂 Szkoda tylko, ze za pół roku znowu w kierat pracowniczy. Praca tak, szkoda, ze nie ma opcji połowy etatu 🙁 Ja jednak muszę wyluzować, bo coś ostatnio sztywna jestem i boję się, ze potem nie będę tak wspominać jak Ty, tylko żałowć swojego podłego charakteru

  • Reply Agata 3 czerwca 2016 at 11:48

    no przepięknie napisane…
    ” za tę naszą codzienność…”
    ja też moim dzieciom za to bardzo dziękuję…
    pozdrawiam Cię gorąco,
    Agata

  • Reply Nefertari 3 czerwca 2016 at 14:17

    Podpisuję się…
    Zwłaszcza pod ostatnim zdaniem…
    Rodzicielstwo to największa przygoda ever!

  • Reply Małgosia 3 czerwca 2016 at 15:43

    Jak Ty to pięknie opisałaś!Wzruszyłam się:-)))Pisz Dziewczyno,pisz!!!Twoje słowa trafiają w punkt,z niecierpliwością czekam na Twoje wpisy,chociaż nie pisałam nigdy do Ciebie.Dziękuję…

  • Reply aga i druzyna 3 czerwca 2016 at 23:51

    Poryczalam sie, a mąż : „co? Znowu czysztasz Polke? Wariatka.” Ale mogę sie podpisać pod każdym słowem.

  • Reply ania r. 20 czerwca 2016 at 22:10

    Polka, Ty to potrafisz…

  • Leave a Reply

    Serwus!

    Mrs Polka Dot

    JESTEM AGNIESZKA

    Jestem niepoprawną estetką ze słabością do pięknych przedmiotów i niestrudzoną kuchenną eksperymentatorką. Celebruję codzienność, cieszę się z małych rzeczy, dużo gadam, często się wzruszam. Uwielbiam fotografować, pisać i wymądrzać się, od ośmiu lat zajmuję się tym zawodowo.

    mój sklep

    Najnowsze posty

    przepisy