ocalić od zapomnienia (takie poranki)

Dni pędzą jak szalone, zlewają się w ciągi podobnych sobie tygodni, miesięcy, giną w odmętach pamięci jeden po drugim, bezpowrotnie. Zostają z nich tylko jakieś strzępy, odłamki, okruchy małe, a i to tylko raz na jakiś czas, te co bardziej wyjątkowe. Jak dzień, w którym zobaczyłaś świętego Mikołaja, dostałaś pierwszy rower, zdawałaś maturę, poznałaś miłość swojego życia. Chyba każdy pamięta swój egzamin na prawo jazdy i dzień, w którym wyprowadził się od rodziców. Własny ślub. Albo ten, w którym urodziłaś dziecko, czy kiedy wróciliście z nim do domu. No i ten, kiedy płakało piątą godzinę i nie wiedzieliście, co robić (takie dni, kiedy myślisz, że nie nadajesz się na matkę to się zazwyczaj pamięta). Albo gdy poszliście do lasu i znaleźliście milion grzybów. I tę burzę, która Was złapała w górach. Pamiętamy zazwyczaj chwile wyjątkowe, zaskakujące, te, które wyrywają nas z rutyny, wzruszają jakoś mocniej niż proza codzienności. Choroby, wypadki, albo kiedy odchodzi ktoś bliski – takie dni pamiętamy aż za dobrze, minutę po minucie, te najgorsze momenty zostają z nami na zawsze, choć niechciane, wracają jak demony.

A gdzie miejsce na wszystkie te zwykłe – słoneczne i pochmurne, wietrzne, deszczowe, radosne czy nostalgiczne powszednie poranki, południa i wieczory? Gdzie wszystkie te słowa, spojrzenia, oddechy, kolory i smaki? Złości mnie czasem ta moja pamięć zawodna, innym razem za serce ściska ulotność wszystkich momentów, które chciałabym zatrzymać w głowie na zawsze. Nie wiem, czy to ta myśl o przeprowadzce sprawia, że chcę ostatnio zapamiętać naszą codzienność jak najmocniej, czy zwykły po prostu upływ czasu, normalne zdziwienie, że dzieci już takie duże i kiedy to minęło. Tak bardzo nie chcę zapomnieć tych wszystkich pospolitych dni, małych zdziwień i wzruszeń, tych wszystkich obrazków pięknych pięknem totalnie prozaicznym. Pozbawionych dramaturgii, punktów kulminacyjnych i zwrotów akcji. Najśmieszniejszych dialogów moich dzieci, ich pytań i głosów, koślawych obrazków, budowli z klocków, wyścigów w sklepowych wózkach i włosów rozwianych na huśtawce. Słonecznych, letnich poranków, wspólnych śniadań, tych pięknych, uśmiechniętych twarzy, upaćkanych jagodowym dżemem, małych rączek obskubujących bułki z kruszonki.

Dlatego robię zdjęcia. Do dziś pamiętam ten dzień, kiedy wyjęłam aparat mojego męża z szafy i postanowiłam, że będę fotografować. Ten moment kulminacyjny, po którym wspomnienia przestały się już ulatniać w takiej liczbie. Tyle obrazków pięknych prozaicznym pięknem przetrwało. Tyle chwil ocaliłam od zapomnienia.

(I tyle bułeczek! 😉 )

Nasze śniadanie upiększyły kuchenne dodatki z nowego sklepu ze skandynawskimi akcesoriami do wnętrz

Vanille – Mynte:

Biały emaliowany chlebak – tutaj

Ceramiczny pojemnik na masło – tutaj

Mała miseczka z dziubkiem – tutaj

Ceramiczna miseczka lawendowa – tutaj

Łapka kuchenna brudny róż – tutaj

Vanille-Mynte specjalizuje się w kuchennej ceramice Ib Laursen, którą wiem, że bardzo lubicie – to istne królestwo pastelowych kubeczków, miseczek, talerzy i dzbanuszków! Powinien chyba ucieszyć Was fakt, że do końca lipca na hasło: Polka zrobicie tam zakupy z 15% rabatem 🙂

…

• 600 g mąki pszennej
• 20 g świeżych drożdży (lub 1 łyżeczka suszonych instant)
• 40 g cukru
• 50 g masła
  1 jajko
• 240 ml mleka
  1 łyżeczka esencji waniliowej

• 50 g miękkiego masła
• 50 g mąki
• 50 g drobnego cukru
• 2 łyżki płatków migdałów, pokruszonych

Do posmarowania: jajko roztrzepane z 1 łyżką wody

• najpierw trzeba zrobić zaczyn: wymieszać drożdże z odrobiną cukru i mleka, odstawić na kilka minut
• gdy wyraźnie podrośnie, dodać go do mąki, wymieszać
• mleko lekko podgrzać, wymieszać z masłem, cukrem i solą, kiedy lekko przestygnie, połączyć z jajkiem
• do mleka z dodatkami dodać mąkę wymieszaną z zaczynem, wyrobić gładkie ciasto (za mnie robił to KitchenAid, jest w tym świetny ;))
• ciasto zostawić przykryte w temperaturze pokojowej na ok. godzinę – półtorej (powinno podwoić objętość)
• z ciasta formować małe, okrągłe bułeczki o średnicy ok. 5cm, układać je w okrągłej formie wyłożonej papierem do pieczenia (nie miałam, posmarowałam cienko masłem), zostawiając między nimi odstępy, przykryć je ściereczką i odstawić do wyrastania na kolejne 30-40 minut
• zrobić kruszonkę: wszystkie składniki połączyć w miseczce do konsystencji grudek
• wyrośnięte bułeczki posmarować jajkiem, posypać kruszonką
• wstawić bułeczki i piec 15-20 minut w 200 st C., aż będą rumiane
• konsumpcję uwiecznić, ocalić od zapomnienia jeden letni poranek